Annouk Thys

Els Wuyts, Mei 2021

In het atelier of thuis in de tuin, tijdens de voorbije lockdown of in de vrijheid die voor ons ligt, in de keramische installaties van Annouk Thys komt de ganse wereld samen. Meer nog: het steengoed of het porselein, het pure glazuur of de resultaten van de chemische reacties in een keramiekoven, doen een kosmische aanwezigheid vermoeden. Een onherbergzaam maanlandschap, een brandende bron op een poreuze bodem of de kreukende lijnen van een schors, zijn mogelijke verbeeldingen van haar eerder abstracte beeldtaal. In het jarenlange onderzoeksterrein brengt ze toevalligheid en tijdsverloop, gelaagdheid en verscheidenheid bijeen. Ze bewaart als het ware innerlijke landschappen, vol vuur en verwachting.

Annouk Thys verzamelt grondstoffen, van gevonden tegels uit containers tot de zorgvuldig uitgekozen kleisoorten en bepaalt secuur de recepten van de bijeengebrachte materialen en de vormen in rasters of structuren. In zekere zin bepaalt ze de begincondities van waaruit elk werk vertrekt en blijkt heel gauw dat de specifieke bewegingen van de materie niet honderd procent voorspeld kunnen worden. Zodra elk werk begint te drogen, buiten door weer en wind of in de vlammen van een oven, gebeurt er wat er gebeurt. De materie doet zijn ding, en een glad oppervlak of een landschap in craquelé is slechts een vermoeden, geen zekerheid. Omstandigheden, onzuiverheden, droogtegraad of vochtigheid, kleurpigmenten of chemische verrassingen, zorgen voor een eigengereide transformatie. Alles beweegt zoals het materiaal zelf aangeeft of wilt: de nog onzichtbare smeulende organismen komen tot leven. Het veranderingsproces stopt pas in de toestand zoals de kunstenaar die op een bepaald moment vindt. Op het moment dat ze zelf beslist om een beeld tot leven te roepen.

In de ontwikkeling van de fijne keramiekwerkjes aan de wand of de grootse installaties op de vloer, is de evenwichtsoefening tussen controle en experiment even intens aanwezig. Annouk Thys toont de dingen zoals die waren, zijn of worden. Ze percipieert als het ware de metamorfose tussen onverwoestbaarheid en kwetsbaarheid, hard en fragiel, duurzaam en eindig. Haar keramische werken zijn bijna schilderijen geworden, waarbij het paneel of de tegel slechts aanleidingen zijn om de derde dimensie in de tentoonstellingsruimte op te zoeken. Verschillende lagen worden blootgelegd, lijken te breken of te kraken, vormen een huid, een schimmel of een palet van kleur. Tinten van blauw, groen, rood of geel… zelfs het wit is niet louter en alleen maar wit. Bij Annouk Thys verschijnt een wereld die voortdurend verandert, waarbij we soms iets verliezen en soms vanalles kunnen bewaren.